When new transfer student Isuzu asks Seiya Kanie out on a date at gunpoint, he knows something odd is
going on. Especially since she wants to go to Amagi Brilliant Park, where the rides are either
dangerous or mind-numbingly dull and the only costumed performers who aren’t rude or apathetic are the
ones who didn’t show up for work.
So when Isuzu asks Seiya to take over as the park’s new manager, he knows she’s crazy (Well, crazy-er,
given the gunpoint thing.). But when Seiya learns that Amagi Brilliant Park is a REAL Magic Kingdom,
that the costumed performers aren’t wearing costumes, that they live off the energy created by
attendees, and that unless they can attract 250,000 attendees in three months, they’ll lose their jobs
and homes… he goes a little crazy himself.
But, even with the aid of scantily clad fairies, giant mice and sniper-trained sheep, can anyone
rescue a park that’s sunk so low that its own bus doesn’t stop there anymore? The race is on to get
the turnstiles turning and save Amagi Brilliant Park!
(Source: Sentai Filmworks)
# __Recenzja Amagi Brilliant Park__ img220(https://assets.mycast.io/posters/3467_large.jpg?1538247894) # __Wstęp__ Przed obejrzeniem zadałem sobie pewne dość istotne pytanie. Jak zrobić ciekawe anime, w którym główny bohater stara się prowadzić upadający park rozrywki? Nie jest to pierwszy przeze mnie obejrzany tytuł, stąd wiem, iż można opowiedzieć mało interesujący motyw w bardzo ciekawy sposób. Można również po prostu postarać się, aby część techniczna tytułu stała na wysokim poziomie, aby zakryć niedoskonałości i na tym oprzeć dzieło. Po części Amagi stara się właśnie w ten sposób zakryć pewne dziwactwa fabularne, co wychodzi... różnie. Pod pewnym względem tytuł ten powiela złe prowadzenie różnorakich elementów, tak jak było to w pierwszym sezonie Sword Art Online. Zanim zaczniecie rzucać we mnie pomidorami za to, że porównuję Amagi do SAO, to proszę doczytać do końca! Jasne, zestawiam dwa totalnie różniące się od siebie tytuły. Jednak jeżeli przyjrzeć się im od strony wprowadzania elementów oraz konstrukcji wątków fabularnych, to SAO ma całkiem sporo wspólnego z Amagi. img220(https://media.giphy.com/media/xKSYIL5SLX1wA/giphy.gif) Zaciekawieni? No to lecimy dalej. # __Technikalia, a ja już będę musiał ponarzekać__ Póki mam waszą uwagę spowodowaną przyrównaniem Amagi do SAO, to nie omieszkam to wykorzystać. Co takiego te tytuły mają ze sobą wspólnego? W gruncie rzeczy doszukałem się jedynie dwóch wspólnych. Postacie oraz prowadzenie fabuły. Jedną z największych bolączek Sword Art Online była fabuła, która raz była ciekawa, raz nudna, raz ciekawa, raz nudna, a potem znowu ciekawa... Słowem; sinusoida. Nie wchodząc w szczegóły dlaczego tak się działo, fakt jest taki, że Amagi Brilliant Park ma podobną tendencję. Dobra, ja wiem, że zrobienie anime nie jest łatwe. Tym bardziej jeżeli jesteś Kyoto Animation, dzięki czemu każdy kadr w twojej produkcji to istne dzieło sztuki. Do tego robisz animacje w której pojawia się bardzo dużo różnorakich postaci. Każda mająca inny charakter, wygląd oraz rolę w fabule. Bohaterami w tym anime są między innymi magiczne istoty wzorowane na pluszaki. Główny wątek jest prosty jak cep - Główny bohater w wyniku zaproszenia na randkę zostaje wplątany w kierownictwo nad bankrutującym parkiem rozrywki. Poważnie, po obejrzeniu tego tytułu i przed napisaniem tego tekstu kilka razy zastanowiłem się jak ja bym poprowadził taki wątek i powiem wam... To w cale nie jest takie łatwe. Kyoto musiało zmierzyć się z ogromną pulą dziwnych postaci, średnim motywem przewodnim oraz tym, aby przedstawić to wszystko w jakiś ciekawy sposób. Mówiąc o części technicznej nie można pominąć błędów montażowych, których w Amagi jest zaskakująco dużo! Pierwszym i najbardziej zauważalnym błędem, lub może raczej nieudanym zabiegiem montażowym jest nierównomierny dźwięk. Jedną z głównych bohaterek jest Sento, dziewczyna posługująca się muszkietem. Dźwięk wystrzałów, wybuchów i uderzeń w tym anime są tak mocno przyciszone, że momentami miałem wrażenie, że montażysta zapomniał wkleić dźwięk! W mojej opinii jest to niedopuszczalne, aby broń palna była cichsza od... _dialogów..._ Następnym rodzynkiem, również związanym z audio jest ścieżka dźwiękowa, która sama w sobie jest dobra. Jednak udało mi się wychwycić kilka scen, w których dobór muzyki był nieadekwatny do sytuacji, jakie widzieliśmy na ekranie. Bywają również sceny, w których melodia nie zmienia się, pomimo zmiany scen. Wygląda to tak, jakby komuś za długo zapętliło się audio i zapomniał je wyciąć i wstawić nowy track. ~!Przykład: odc. 4 od 9:25 do 10:50!~ img220(https://i.imgur.com/RBcQDZU.gif) Poza tym zdarzają się inne rozległe błędy narracyjne. Nagłe urywanie ciekawych scen, aby przenieść nas w czasie do innego momentu, który nas mało co obchodzi. Ze względu na sporą ilość różnych bohaterów, Amagi cierpi również na brak rozwoju postaci drugoplanowych. Przeszkadza to tym bardziej, iż spora ich część jest jednowymiarowa, a do tego przedstawia standardowe archetypy postaci. # __Technikalia #2__ Mimo wcześniej wymienionych wad, grzechem byłoby nie wspomnieć o tym co wyszło na plus. Za to anime odpowiada Kyoto Animation i nie będę ukrywać, że jest to moje ulubione studio. Oprawa w ich tytułach to czyste złoto, purpura i platyna! Te słowa tyczą się również Amagi Brilliant Park, bowiem kreska jak i animacja stoją tutaj na filmowym poziomie. Masa efektów, płynne przejścia oraz żywe kolory błyskawicznie przykuwają do ekranu. Do tego trzeba dodać dobry ruch kamery, który potrafi wprawnie wprowadzić dynamikę w scenach, które jej potrzebują. Muzyka, pomimo montażowych problemów wypada przyzwoicie. Ścieżka dźwiękowa przyjemnie plumka w tle. Jednak nie mogę wyzbyć się wrażenia, że jest ona dosyć powtarzalna, a do tego brzmi bardzo... typowo. Rzekłbym, że część oprawy dźwiękowej jest zwyczajnie przeciętna, ale mimo to idzie ona w dobrym kierunku. img220(https://thumbs.gfycat.com/DefiniteCloudyHowlermonkey-size_restricted.gif) Opening jest całkiem niezły. Jego przyjemną zaletą jest to, że delikatnie zmienia on się na przestrzeni odcinków, dodając nowe postacie czy zmieniając elementy tła. Dobór muzyki jest na prawdę dobry, bowiem świetnie wpasowuje się on w klimat parku rozrywki. Ending pod względem doboru muzyki stoi na podobnym poziomie co opening. Pasuje, dobrze brzmi i nie odtrąca. Jedyna jego wada to fakt, że jak to zwykle bywa w outrach, jest to zwykły zlepek kadrów z dodatkiem lekkiego montażu. # __FapBuła__ Okej, już na wstępie zaznaczę - nie mam nic do ecchi, okej? Jestem zdrowym, nastoletnim mężczyzną, więc lubie takie rzeczy. . . . __ALE__ Odnoszę delikatne wrażenie, że elementy fan service są tutaj wepchnięte niekiedy mocno na siłę, tylko po to, aby trzymać męską część widowni przed ekranem. Coś mi mówi, że ludzie z Kyoto odpowiedzialni za to anime byli tego świadomi i nie chcieli tracić widowni. Teoria ta nabiera rumieńców w chwili, gdy zdamy sobie sprawę, że fabuła w tym tytule to faktyczna sinusoida. Raz otrzymujemy istotne i ciekawe wątki, aby za chwilę, jeszcze w tym samym odcinku dostać nic nie wnoszące sceny z picia piwa w barze. Jeżeli zdecydujecie się na obejrzenie tego tytułu, to wspomnicie moje słowa w odcinku 10 w 5 minucie. ~!Króciutki wątek przybycia mediów do parku Amagi, który zostaje nagle przerwany sceną picia piwa przez maskotki w knajpie. To chyba najlepszy przykład błędów montażowych i narracyjnych w tym anime. Nie mogę przeboleć tej sceny, ponieważ w poprzednich epizodach dostaliśmy srogą dawkę fillerów, które niczego nie wnosiły do ogółu historii, a tu nagle uderzenie dobrego wątku, tylko po to aby nagle przerwać -_-!~ Choć wspomniałem o tym w spoilerze, myślę, że warto poświęcić temu elementowi kawałek recenzji. __N U D A__. Po bardzo szybkim wstępie, gdzie przedstawione zostają nam podstawy fabuły oraz wszystkie najważniejsze postacie, również te drugoplanowe, tak pierwszy odcinek nie pozostawia po sobie niczego więcej jak ziew nudy. Wątek główny oraz charaktery postaci _(patrz przykład: Moffle)_ zostaje nam tak ogólnikowo i dosyć sztampowo przedstawiony, że poważnie zacząłem się obawiać o to, co dalej zobaczę na swoim monitorze. Aż tu nagle miłe zaskoczenie. Już w drugim odcinku. img220(https://media.giphy.com/media/lkdpcH5OCOEBq/giphy.gif) Na plus wypada zakończenie, bowiem jest ono ciekawe i mocne. Zastanawia mnie tylko czemu miał służyć 13 odcinek... Chyba po to aby popsuć pozytywny efekt, jaki wywołały 11 i 12 epizod ¯\ _(ツ)_ /¯ Chciałbym na chwilę powrócić do postaci, a konkretniej do "czarnych charakterów". Nic tak nie napędza fabuły, jak przeciwnik z którym główna postać musi się zmierzyć. W Amagi strasznie nieudolnie próbowano wprowadzić villaina jakim miał być Kurisu. Koleś nie jest ani straszny, ani jakoś specjalnie groźny. Nawet jego design wygląda tak, jakby ktoś chciał zrobić typowego blond złodupca, ale miał cały czas za plecami szefa, który mówi mu: „To ma być bajka dla dzieci, nie przeginaj z jego charakterem”. ~! Gość na samym końcu okazuje się być czarnoksiężnikiem z przeszłości Latify, ale nawet to nie ratuje tego gościa przed byciem słabą postacią. Przykro mi... !~ Jak widać, niektóre postacie są aż tak miałkie, że nawet czarne charaktery nie są "czarne", a zaczynają się robić "szare"... Na podobny syndrom cierpią również wszystkie postacie, poza tymi głownymi. Wśród postaci trzecioplanowych znajdują się dość ciekawe osobistości o których chciałoby się dowiedzieć więcej, ale niestety, nie mamy na co liczyć w tej materii. Główny bohater wypada dobrze, ale przede wszystkim - wiarygodnie. img220(http://pa1.narvii.com/6265/eba3a719dd93f8da48df3a8c49a361c96f2329b8_00.gif) Kanie, to licealista, który ma kompleks wyższości. Zaskakująco dobrze pasuje do roli menadżera parku rozrywki. Całkiem mocny charakter, który nie boi się powiedzieć co myśli oraz nie hamuje się w działaniach. Aktor głosowy dobrze wykonuje swoją pracę przy podkładaniu mu głosu. Co z resztą słychać również u innej głównej postaci; Sento. Mówiąc o Kanie, nie da się uniknąć kwestii jego mało przekonującej nagłej zmiany, gdzie przez cały czas ma praktycznie gdzieś park i jego załogę i chce jedynie zrobić wszystko, by wyprowadzić to miejsce rozrywki na dobry tor. Nagle, tuż przed końcem Kanie zaczyna się martwić o Latifę, co jest mocno nielogiczne, zważając na to, że do tej pory odnosił się do większości postaci z swoistą pogardą, a teraz martwi się o miejsce swojej pracy. ~! Wszystko za sprawą małego urywku wspomnienia, gdzie Kanie spotykał Latifę i próbował ją pocieszyć. Serio? !~ # __Podsumowanie__ Pomimo sporej ilości wad Amagi Brilliant Park ostatecznie okazuje się być nie najgorszym anime. Do perfekcji mu zdecydowanie daleko, tego nie da się ukryć. Przynajmniej możemy nacieszyć oczy dobrą oprawą wizualną, która działa jak plaster na blizny dla tego tytułu. Jeżeli zamierzacie w przyszłości obejrzeć ten tytuł, to od razu mówię - nie ma się co śpieszyć. Kyoto Animation ma w swojej kolekcji sporo innych, znacznie lepszych i ciekawszych prac. To anime mogę polecić jedynie fanatykom dobrej animacji i kreski, którzy chcą popatrzeć na perfekcyjnie narysowane postaci. No i na fan serivce... _ech..._ Warto też zaznaczyć, że sporo uwag, które zawarłem w tej recenzji jest czysto subiektywnymi opiniami. Wy w trakcie oglądania możecie nie zauważyć nawet połowy problemów tego tytułu, w przeciwieństwie do mnie, gdzie jednak obejrzenie około 200-stu serii pozwoliło mi się już wprawić w rynek japońskiej animacji. To by było na tyle. Bez odbioru! img220(https://66.media.tumblr.com/185f695aa3d2d5423512e0ffb9433753/tumblr_pndaizPAwU1vmiunio2_540.gif)
***SPOILERS BELOW - YOU HAVE BEEN WARNED*** Sōzen nariyamanu Music! tozashite ita kokoro hibiku There’s exactly one way to tell if you’ve seen this anime before, and it’s if you know exactly where in the above line is the correct place to clap your hands. Amagi Brilliant Park is another one of Kyoani’s self-aware-almost-to-a-fault anime that laughs in the face of the fourth wall, and its absolutely shameless pop culture references such as the OP above are reminiscent of the studio’s earlier self-aware works such as K-On! and particularly Lucky Star. It also happens to be the studio’s second adaptation of a Shoji Gatoh work, the first being Full Metal Panic. With that line already established at the beginning of the review, it’s only sensible to talk first about the show’s music. Like many other Kyoani works, the opening is fantastic and absolutely iconic: this is one of the few shows I’ve seen where skipping the OP is never an option. The ED is quite a bit more forgettable, but still above average, while the rest of the show’s soundtrack does not particularly standout but is never intrusively bad either. Next let’s take a look at the art. To say that Kyoani has come a long way since their earlier Gatoh adaptations would be an understatement. Amagi suffers from none of the occasional animation quality lapses that afflicted Full Metal Panic, and it’s very clear to me that Takemoto really developed his more modern “color and light galore” style in Amagi that his work trended to toward the end of his life. Amagi has a few really brilliant frames, and in general the anime breezes through the art quality checklists. Even some of the frequent action scenes – such as Kanie and Moffle’s fistfights – lend themselves well to the comedic side of the show without being too jarring. Disappointingly, the characters are more of a mixed bag and probably one of the show’s weakest points. Interestingly, I find both of the MCs to be quite strong: Kanie in particular avoids several of the industry’s most banal tropes by being neither a character your identify with nor a character you aspire to be. He is a narcissist, self-absorbed individual who unfortunately possess the smarts and aptitude to back up his egotistical person. Unlike so many other run-of-the-mill male protagonists, Kanie is unique in his unlikability, and that’s why I like him so much as a character. Next comes the other MC, Sento, who fortunately possesses the same sort of unlikeable uniqueness that behooves Kanie’s character. She is aggressive and unpersonable, and like her male counterpart comes off as self-seeking, going so far as to threaten Kanie at gunpoint and instill him with magical powers in a last-ditch effort to save her park. Yes, before you object, I know that both characters exhibit stereotypical tsundere qualities, and I’m not denying it, but I’m impressed with how nicely the pairing of two characters who literally only care about their own interests works in this show, particularly in the earlier episodes. And even though it is a comedy, the legitimate growth that both of the MCs experience throughout the course of the show when learning to respect and leverage each other’s unique strengths make it seem almost like the premise for a successful and uplifting drama. Almost, were it not for… …the remainder of the cast. As much as I appreciate the uniqueness of the two main characters, I find the rest of the show’s figures lackluster. Princess Latifa is technically the third MC but possesses none of the unique qualities that set Kanie and Sento apart. She’s a typical “afflicted by some vague curse that grants her eternal youth” type of character, and unfortunately little more beyond that. Part of me wants to think that she only exists to create a weak love triangle, but the sheer absence of her character from any important parts of the already-almost-nonexistent plot make this a shaky assumption. I almost suspect her character exists entirely to give the series the typical “curse is broken yay” and further push the writer’s already-impressive self-criticism of the very genre they adapt in their fairy tale story, but as a character Latifa has relatively little to offer to the show. The rest of the characters are perhaps worse. First of all – there takes a lot of people to run a theme park, and there’s a lot of them, ranging from the actual humans to the Maple Landers. And in somewhat uncharacteristic-of-Kyoani fashion, they are almost without exception flat, showing little in terms of character development. Again, perhaps this is a tribute back to the oh-so-true Lucky Star motif of the side characters fading into the background, but that purpose isn’t as obvious here. The rest of the cast is either only funny or only a bunch of perverts, without a whole lot of room in-between. And to expound some more on the second category would require its own section: the fanservice. If you’ve seen my other reviews it’s pretty much clear that I’m not a fan of sexualization in anime for the sake of pleasing the audience. Now Kyoani has used it for more noble purposes in the past, such as to drive character development (see: Haruhi), or is mock the motif in anime as a media (see: Lucky Star), but such doesn’t seem to be the case in Amagi. Devoting not one but two (with several more sporadically) of the more prominent side characters to the sole purpose of making crude jokes and statements gets stale quickly. Amagi suffers from the same curse that afflicted the studio’s first adaptation of a Gatoh work in Fumoffu, with both Bonta-kun works showing so much comedic promise without the need to constantly sexualize its characters. It’s honestly kind of gross, and drops my rating (and watch-time…) of this show by a considerable amount. Amagi Brilliant Park is first and foremost a comedy, and thankfully one that none of the show’s writers attempt to disguise as another mediocre drama or romance. And, when the show isn’t suffering from its typical “how do we pervert this” tendencies, it’s really funny. Perhaps a better way of phrasing it would be to say that Amagi is a fun anime to watch. Will you gain anything redemptive from its mainly-episodic storylines? A little – there’s a few episodes where the character development-thirsty side of the writers can’t help but show, and those are wonderful. But will you laugh? You better. And will you clap on-time during every OP? You don’t have a choice.
img1000(https://gonzonyan.files.wordpress.com/2014/12/amagi-brilliant-park-animexiscombr.jpg) “Simply put, we need to go lewder. Miniskirts! Swimsuits! Low-Angle Shots! You need to put in as many of those as possible without breaking the law.” -Amagi Brilliant Park, Episode 13 Another season, another project by KyoAni unfolded to the masses. However, it seems as though KyoAni’s latest attempt at trying to appeal to the anime demographic that loves cute and sexy girls is now back in full fashion. I want to think of Amagi Brilliant Park as their apology to all the people who were whining about the “gayness” that KyoAni was ostracizing with their recent hit, “Free!”. Hey, they can make whatever they please, and we can judge whether it’s worthy of being timeless in their long successful history. In which case, Amagi Brilliant Park will only be seen as just another Kyoukai no Kanata, a filler show. Whereas Kyoukai no Kanata fell vastly short even of being called a memorable show, a filler show, Amagi Brilliant Park is at least commendable to be called a filler show. In the strictest sense, what made me distinguish while watching this show was how appropriately tame it is with how it portrays the story and setting. For the most part, everything is lighthearted and easy for the mind to sit back and relax in pure escapism. As with every anime comedy, there are cute girls in it. KyoAni indeed hasn’t failed in giving us quality girls as opposed to other aspects of an anime. img1000(https://gonzonyan.files.wordpress.com/2014/12/amagi-brilliant-park-ep1.jpg) The main characters are fueled by their appearances and personalities, which spark up a great deal of charm in their archetypes. Latifa is typically the girly girl part of the cast that is always optimistic and smiling, so we can view her innocence and glamour. She is not necessarily the best character considering her backstory is quite exaggerated in the most apathetic way possible, but nothing terrible either. However, there is Isuzu. The one saving grace of the show is her hilarious stoic demeanor. Hilarious in that when she breaks character and starts showing emotion, you have no choice but to squeal with ultimate delight. You can’t be a true man if you refuse her offer to paizuri you. Besides our two central girls, our male protagonist, Seiya Kanie, isn’t anything special. He doesn’t offer any nuanced grandeur to make him stand out like any memorable KyoAni protagonists before him. But the real crux of the cast is the supporting cast, and there are a lot of them. The problem with this is how so little of the supporting cast barely have anything to make them seem unique other than just being weird mascot characters that are hardly significant. Sure, some of them, particularly Moffle and Tiramie, have some funny moments, but it's a quick little comedic pick me up before it’s later tossed away by another funny moment. img1000(https://gonzonyan.files.wordpress.com/2014/12/amagibrilliantpark-episode3-76.jpg) Amagi Brilliant Park is unique amongst other KyoAni’s projects in how vibrant and colorful they’ve made their art and animation. Earlier in KyoAni’s career, they’ve tried to make their characters seem more realistic despite just relying on the moe-blob formula. They’re still present here, but it is refreshing how they implement the cartoonish aesthetic to the different characters. Besides our human characters, it’s nice to see KyoAni make these adorable animal mascots and give some spark of creativity to how they interact with their bodies and each other. In closing….oh wait, I forgot about the story. Wait, honestly, what story is there to critique? It’s almost 2nd nature to Amagi Brilliant Park. All there is to service a plot is the characters trying to keep their amusement park from closing down. But the only problem is that they fail even to make that an issue that I should care about since all the fanservice and cute characters drown it out like white noise. It's one of those situations where the show falls flat on the story, but that isn’t the whole point, and even the show itself makes this clear as day. When you first show a girl dressed up as a pirate girl in a bikini, your only response is to clap slowly in amusement and go, “Yeah, okay, I’ll let this be passable in any measure.” img1000(https://gonzonyan.files.wordpress.com/2014/12/amagi-brilliant-park-episode-7-screenshot.jpg) That’s how Amagi Brilliant Park can be described in one word: passable. It's just a bit above mediocre to where it can be labeled decent in the critical spectrum. As far as KyoAni shows, which I’ve become not fond of even when they were in their “golden age,” it will nonetheless entertain with enjoyable comedy to splendor about. Sure it’s another show centered around cute girls, but when you see the sight of Isuzu in a cheerleader bikini outfit, it’s a sight that is more than just moe; it’s life. Grade: B-